ڈَڈُو کرن گڑَیں گڑَیں

ڈَڈُو کرن گڑَیں گڑَیں

چاچا بَلھا چھپڑ دے کنڈھے تے بیٹھا، بڑے دھیان نال مَجھاں ولے ویکھی جاندا سی۔ مجھاں بڑے مزے نال چھپڑ دے گھنگلے پانی وچ بیٹھیاں اگالی کردیاں پئیاں سن۔ اک مجھ نے اکھاں میٹ کے سر وی پانی وچ ڈوب لیا، پر چھیتی دینی کڈھ لیا تے نال ای اک لمی ساری "پھُرڑڑڑڑ" ماری۔ دوجی مَجھ اُٹھ کھلوتی تے اپنا چِکڑ نال بھریا پِنڈا لے کے، تیجی نال کھَیہ کے بَیہ گئی۔ تیجی نوں خبرے اوہدی ایہ شوخی چنگی نہیں لگی؛ اوہ اُٹھ کھلوتی۔ دوجی مَجھ دا وی ادھا کو جثہ تاں لبڑ ای گیا سی۔ "واہ" چاچے بلھے نے آسمان ولے جھاتی ماری، پتلیاں پتلیاں لَسراں سارے آسمان تے دِسدیاں سی؛ چڑھدےپاسیوں اوہنوں چٹے کالے سنھگنے بدل دِسے۔ "واہ" او جیویں اپنے آپ نال بولیا: "سیانے ٹھیک ای کہندے نیں! اِک مَجھ سارِیاں نو ں لبیڑ دیندی اے"۔

فرق تاں کوئی نہیں رَہ گیا، اپنے آل دوالے ویکھو تے سارے ہی لبڑے نیں۔ اول تاں کسے دا ایس چکڑ ول دھیان دی نہیں جاندا۔ پر جے کدھرے کوئی کسے نوں پُچھ ای بہوے تے جواب ملدا اے: "ایہ چکڑ تاں فلانے دا اے، میں تے صاف ستھرا آں"۔ چاچا ابھڑ واہے اپنی تھاں تے کھڑو گیا تے اپنے لِیڑے جھاڑن لگ پیا۔ نالے ای بڑان لگ پیا: "میں تے صاف ستھرا آں، میں تے صاف ستھرا آں"۔ اوہدا ایہ بڑاونا کسے ہور نوں کیہ سنیندا، اوہنوں آپ نوں وی نہیں سی سنیندا پیا۔ اوتھے رَولا ای اینا سی۔

چھپڑ ڈَڈُواں نال بھریا سی تے سارے ای بولی جاندے سن، کسے دی گڑَیں موٹی تے کسے دی باریک۔ ہور تے ہور نکیاں نکیاں ڈَڈِیاں وی پورا زور لا کے "تڑِیں تڑَیں" بولدیاں سی پئیاں۔ "ایہ کیہ رَولا پایا اے تسیں؟ چُپ کرو!" چاچا بَلھا بڑے رُعب نال بولیا، جیویں ڈدواں نے اوہدی گل سن ای نہ لینی ہووے، مَن وی لینی ہووے۔ ڈَڈُو کدوں سُندے نیں بھلا! چاچا سوچیں پئے گیا: "ایہ کیہ کہندے نیں پئے؟ تے کس نوں کہندے نیں پئے! چلو، مینوں نہیں سمجھ آئی، ایہناں نوں تاں اک دوجے دی گل سمجھ آ جاندی ہووے گی! پھر؟ ایہ وی اِک دوجے دی نہیں سُندے؟ اپنی اپنی گڑَیں گڑَیں کیتی جاندے نیں بس! کسے نوں پرواہ ای نہیں، کوئی سُندا وی اے کہ نہیں۔ کمال اے بھئی، بندے دے پتر نہ ہون تے!"۔ چاچے نے اچی ساری "ہاؤش ش ش ش" دی آواز کڈھی، چھپڑ کنڈھیوں دو تِن ڈھِماں چُک کے مَجھاں ولے سُٹیاں، مَجھاں ملکڑے ملکڑے پانی وچوں نکل کے اِک پاسے ٹُر پیاں۔ مجھاں دے نال کَٹے وی سارے لبڑے ہوئے سی۔ "چنگا نہاتا اے بھئی تُسیں! رہے نا ڈنگر دے ڈنگر!" اِک مَجھ نے زور نال پُوچھل گھمائی، چاچے نے بڑا اوکھا ہو کے بُوتھا بچا لیا پَر ، سارا چکڑ اوہدے جھَگے تے مَجھ دی پوچھل ورگا گول گھتیرا بنا گیا۔

نکیاں نکیاں کنیاں پین لگ پیاں سن، مَجھاں پِنڈ والے راہ تے پئے گیاں تے چاچا بلھا اوہناں دے پچھے ٹریا جاندا آودے جھَگے نوں چِکڑ پونجھن دے رَولے وِچ ہور لبیڑی جاندا سی۔ پھر سارا کچھ بھل کے اوہ منہ ای منہ وچ گاون لگ پیا: "ڈَڈُو کرن گڑَیں گڑَیں، مینہ وسے گا"۔ ۔ "ڈَڈُو کرن گڑَیں گڑَیں، مینہ وسے گا" ۔۔ "ڈَڈُو کرن گڑَیں گڑَیں، ۔ ۔ ۔ "

۔۔۔۔۔۔۔۔ محمد یعقوب آسیؔ ۔۔ بدھ 5 جولائی 2017ء