بہتا کاہلا

بہتا کاہلا

سِدھا ناں تے اوہدا سی کرم دین۔ پر، کم کوئی وی ایڈا سِدھا نہیں سی۔ پُٹھے کماں پاروں اوہدا ناں وی پُٹھا ہو کے نکڑما بن گیا؛ چاچا نکڑما۔  ماسی ہسو جدوں وی کتے چاچے نکڑمے دا ناں لیندی تے پہلوں تاں اپنیاں گھڑیاں ہوئیاں دس باراں خالص دیسی گھیو ورگیاں تگڑیاں گالھاں دیندی تے پھر کہندی: اوہدے (اک دو گالھاں) ہتھوں جے کسے دا کوئی بھلا ہو جاوے، کوئی کم ہو جاوے تے اوہ بندہ (اک دو گالھاں) سمجھ لئو، لیکھاں دا دھَنی اے۔  ایہ وی کوئی سمجھ نہ والی گل اے؟ پئی ماسی اپنی گل پوری کر لوے، اصلی تے دیسی گالھاں گھیو دیاں نالاں توں بغیر۔

عِلمے ڈھولے نے اپنے فوجی پتر دے ناں چٹھی لکھی، لفافے وچ بند کیتی اتے پتہ ٹکانا لکھیا تے گھروں باہر نکل کے کھلو گیا، پئی کوئی بندہ شہر نوں جاندا ٹکر جاوے تے اوہنوں ڈاک خانے وچ پاون لئی دے دیوے۔ اودھروں چاچا نکڑما دِس پیا۔

چاچا، کِدھر؟

شہر چلیا آں یار، یوریا لیاونا اے، نالے کچھ بی لیاونے نیں۔ تیری چاچی کہندی سی کرمیا، شہر چلیا ایں تے گوشت وی لئی آئیں۔ آلو پا کے پکا لاں گے۔

چاچا ایہ چٹھی لئی جا، ڈاک خانے وچ پا دئیں۔

لے دَس، لیا جوانا! ایہدا کیہڑا بھار اے؟

چاچا چٹھی لے گیا۔ تیجے چوتھے دن پھر اِنج راہ گلی ٹاکرا ہو گیا تے ڈھولا پچھ بیٹھا: چاچا، چٹھی پا دتی سی نا؟ چاچے دے متھے تے اینویں پرچھانواں جیہا آیا جیویں کچھ چیتا آگیا ہووے۔ بولیا: اوہ، یار مینوں چیتا ای نہیں رہیا۔  پر کوئی گل نہیں۔ کل، نہیں پرسوں؛ نہیں چَوتھ! میں پھر جانا اے چٹھی پا دیاں گا۔ ڈھولے نوں وَٹ بڑا چڑھیا، پر اوہ ہولی جیہی بولیا: چل، رہن دے چاچا، چٹھی مینوں دے دے، میں آپ ای پا آواں گا۔

چاچے نکڑمے نوں بڑی کاوڑ چڑھی۔ صافے دے پلو نوں دتی گنڈھ کھولی۔ اک لفافہ چُڑیا مُڑیا کڈھیا، علمے ڈھولے دے کھلے ہتھ تے زور نال مار کے کہن لگا: ایہ لے پھڑ! بہتا کاہلا ایں تے!۔

۔۔۔۔۔۔۔

محمد یعقوب آسیؔ  :  جمعرات 22   فروری 2018ء